Biały motyl

(…)

Siedlisko salle, zdaniem Farira, mieściło się w grotach powszechnie znanych jako motyle leża. Jedna z gór usiana była jaskiniami jak plaster żółtego, halskiego sera, a każda z wnęk stanowiła idealny ekosystem dla drobnych stworzonek. Ciemne i ciepłe, groty były suche, osłonięte od wiatru i położone dość wysoko, by nie zbłądził w nie przypadkowy wędrowiec. Gdy człowiek już tam docierał, musiał wiedzieć, po co idzie – i gdzie szukać. Jaskinie tworzyły labirynt, w którym łatwo było się zagubić. Chodzili tam więc ci, którzy wiedzieli. Jak Farir.

– I naprawdę uważasz, że dotąd nikt by ich nie znalazł? – spytała Ana z powątpiewaniem. Masywna, do połowy zalesiona góra rosła nad nimi z każdym kolejnym krokiem. Teraz, gdy stanęli tuż przy niej, na początku jednego ze szlaków wiodących ku jaskiniom, najwyższe partie nagich skał ginęły w chmurach.

– Ktoś może i znalazł – zaczął Farir powoli, błądząc wzrokiem po otworach kolejnych jaskiń – ale nikt nie przyniósł – podsumował rzeczowo.

Varrthasir milczała przez dłuższą chwilę.

– To w której? – zapytała wreszcie.

– Nie wiem – stwierdził radośnie Farir. Jaskiń było zbyt wiele, by mogli obejść wszystkie, ale młody poławiacz zdawał się nie widzieć żadnego problemu. – Zaczniemy od dołu i zobaczymy. Wykluczyłbym tylko
te wschodnie, siedlisko barwników było tam tak duże, że raczej…

Nie dokończył.

Ana wciągnęła powietrze gwałtownie.

– Słyszałeś? – spytała półgłosem.

– No. Tak jakby – przytaknął z wahaniem. – Ale to jakieś takie z daleka i niewyraźne, pewnie łoś. Albo inne takie.

– Łoś – Varrthasir prychnęła z niedowierzaniem. – Na pewno. Ty chyba nigdy nie…

– Na thynów, Ana, przesłyszało nam się pewnie. – Chłopak wzruszył ramionami. – Słyszysz coś teraz?

Dziewczyna milczała długo, nasłuchując. Odpowiadała jej jednak leśna cisza i, raz, odległy trel jakiegoś ptactwa. Gdzieś zaszeleściły trącone wiatrem krzewy, jakiś liść skruszył się z suchym trzaskiem pod łapą przechodzącego lisa. Nic nietypowego. Nic, czym należałoby się przejmować.

– Nie – przyznała wreszcie z rezygnacją.

– No właśnie – Farir uśmiechnął się radośnie. – A więc, tak jak mówiłem, należałoby…

Znów nie dane mu było dokończyć. Tym razem jednak żadne z nich nie miało już najmniejszych wątpliwości, że na górze, gdzieś ponad nimi, coś zaskrzeczało – donośnie, z rozdrażnieniem.

– To jakieś żarty. – Farir uniósł brwi w zdumieniu. Zadarł głowę, spoglądając na skryty w chmurach szczyt.

Ana nie odpowiadała, młodemu myśliwemu to jednak nie przeszkadzało.

– Niby mówili, że straszy, ale to przecież… – Urwał, spoglądając na przyjaciółkę. – Co to jest?

Varrthasir uniosła brwi.

– Co? – spytała z niedowierzaniem. – Farir, a skąd ja mam wiedzieć, co to jest? To nie nasze.

Chłopak wiedział, co Ana miała na myśli. Żadne zwierzę w Tamerze nie wydawało takich dźwięków, a był tego pewien, bo jak każdy młody bjortari uczył się rozpoznawać tutejszą zwierzynę. Wszyscy musieli umieć rozeznać się, czy mają do czynienia z niedźwiedziem czy, na przykład, tylko z rannym koziorożcem. Od tego zależało przetrwanie.

– To jednak nie brzmi jak duchy – stwierdziła wreszcie Ana. Myśliwi mogli sobie twierdzić, że tu straszy, Varrthasir jednak nie była przesądna i nie wierzyła w te wszystkie nadnaturalne historie.

– Nie – przytaknął Farir powoli. – Może lahata?- Mityczny stwór z legend południa miał być pół kobietą, pół sową, przeklętą z bliżej niesprecyzowanego powodu. Lahata miała krążyć nad obozowiskami i doprowadzać ludzi do szaleństwa, wabiąc ich do siebie swymi krzykami. – To mogłaby być ona, nie? Krzyczy i woła, więc…

Ana prychnęła z niedowierzaniem.

– Nie ma czegoś takiego, jak lahata. A nawet, gdyby była, to ona też nie jest stąd. Siedziałaby na południu, bo czego miałaby szukać w naszych górach?

Farir w zadumie pokiwał głową, nie starając się już na każdym kroku negować słów dziewczyny.

– Myślę – powiedział wreszcie. – Myślę, że musimy to sprawdzić, bo… – Zająknął się. – Białe.

Białe. Dużo białego. Teraz też to widziała. Ana nie kryła zaskoczenia. Jakieś kłębki i skrawki wznosiły się na łagodnym wietrze, wirując ponad lasem i tańcząc przy skalnych ścianach. Nie wiedziała, co to było, z tej odległości nie mogła dostrzec, ale…

Gdy jeden kłębek sfrunął nieco niżej, zniesiony nagłą zmianą wiatru, Varrthasir podciągnęła się kawałek na skalnej ścianie, by go złapać. Zeskoczyła z powrotem, kurczowo ściskając miękką zdobycz w dłoni.

– Pióro – rzuciła, przez dłuższą chwilę wpatrując się w znalezisko z niedowierzaniem.

– Co? Pokaż. – Farir pochylił się nad dziewczyną, niemal wtykając nos w jej zaciśniętą dłoń. Wciągnął powietrze gwałtownie, z komicznym świstem. – O kurwa.

– No – przytaknęła Ana chmurnie. – Białe pióro. Nic u nas nie ma białych piór.

Milczeli przez dłuższą chwilę. Wreszcie Farir wyprostował się i spojrzał na Varrthasir uważnie. Dziewczyna powoli skinęła głową.

Obydwoje wiedzieli. Teraz już na pewno musieli to sprawdzić.

(…)

Przeczytaj całość!

Pobierz PDF